|
Perşembe, 19 Ağustos 2010 |
|
Biz gazeteciler için galiba en zoru sevdiklerimizin ardından yazdıklarımızdır.
Eliniz klavyenin tuşlarına basmak istemez.
Çünkü yazacaklarınız, kafanızdan geçenlerin, gönlünüzdekilerin karşılığı değildir.
Onları anlatmak için klavyelerdeki harfler, belleklerdeki kelime hazinesi yetmez.
Yine de yazmaya, zoru başarmaya çalışırız.
Bu yazı da biliniz ki zorlukla yazılıyor.
Çünkü bu yazı da çok sevdiğim bir büyüğümün arkasından yazılıyor.
Pazartesi akşamıydı.
Murat Uygun aradı…
Zorlukla ‘İlhan Baba'yı hastaneye götürüyoruz' dedi.
İftar sonrası çay içmeye hazırlanırken gelen bu haber sonrası yola çıktım.
Gece yarısı çağrıldığım Toyotosa Hastanesi'nde sevgili ablamın ölüm haberini aldıktan sonra bu tür haberler bana çok zor gelmeye başladı.
Zorlukla gidebildim, hastaneye…
Murat Abi kapıdaydı.
Kalbi durmuş İlhan Amca'nın…
Şokla yeniden yaşama döndürülmüş.
Tomografisi çekilirken ben yetiştim içeriye.
Vücudunun her tarafına bir şeyler bağlıydı.
Yoğun bakıma çıkardık.
Son kez yoğun bakım kapısında görebildim, kendisini.
Doktorlar bize her türlü sonuca hazırlıklı olmamızı söylediler.
Ama bu tür hastalarda hep bir umut olabileceğini, geçmişte yaşadıkları tecrübelerle anlattılar.
Gece yarısı doktorların verdikleri bu umutla hastaneden ayrılırken, aslında ‘kötü haberin" birkaç saat sonra bize ulaşacağını kestiriyorduk.
Sahur sonrası yattım.
Birkaç dakika sonra telefon çaldı.
"Babayı kaybettik" diyordu Murat Uygun.
Bekliyorduk bu haberi ama yine de sarsıcıydı.
Uykusuzluktan da ayakta duracak halim yoktu.
Uzandım.
Gözüme uyku girmedi.
21–22 yıllık ortak bir geçmiş gözümün önünden bir film şeridi gibi akıp gitti.
Ben tanıdığımda artık İlhan Amca çok faal bir gazeteci değildi.
Nöbeti çoktan, baba mesleğini daha çocukluk yaşlarında seçen oğlu Murat Uygun almıştı.
Geçmişinde İstanbul gazetelerinde Sakarya'nın sesi olduğu, yıllardır biriktirdiği arşivinden belliydi.
ÇEK İşhanı'daki Sabah bürosunda saatlerce arşivler üzerinden eski günleri konuşurduk. Sade kahvesi eşliğinde Marlborusunu tüttürürdü.
Sigarasını ceketinin cebinden çıkardığı çakmakla yakarken bile asaletini hissediyordunuz.
Ceketsiz, tıraşsız dışarı çıktığını görmedim.
Ceketinin ön cebinde mendil eksik olmazdı.
1990 yılında köyde bir kaza geçirdim.
1 hafta evde yattım.
Her gün köye ziyaretime geldi.
Bir gün çiçek getirdiyse ertesi gün kasalarla meyve getirirdi.
Bir gün kimse hakkında kötü bir söz söylediğini duymadım.
Yaşıtı meslektaşlarının birbirleri hakkındaki karalamalarını çok dinledim.
İlhan Amca, bu konuşulanları alaycı bir gülümsemeyle dinler ve geçerdi.
Son birkaç yıldır keyifsizdi.
Bu döneminde çok ihmal ettiğimi düşünüyorum ve kendi kendime kızgınım.
Daha sık ziyaret etmediğim için kendime kızgınım.
İlhan Amca bir gazeteciydi…
Uzun süre de Adapazarı Belediyesi'nde yönetici olarak görev yaptı.
Her iki mesleğinde hep insanların iyiliği için koşturdu.
Cenazesinde de gördük ki, arkasından hep bu iyilikleri konuşuldu.
Sevenleri İlhan Amca'yı uğurlarken arkasından hep birlikte ‘ iyi bilirdik' diye samimi bir şekilde seslendiler.
Bu da insanların geride bıraktıkları için en güzel miras olsa gerek.
Allah'tan, İlhan Amca'nın bu dünyada yaptıkları iyiliklerinin öbür dünyasını aydınlatmasını diliyoruz.
…
O kadınla konuştum
Dün sabah gazeteye geldim.
İlhan Amca'nın cenazesi dolayısıyla önceki gün hiç gazete okumamıştım.
İki günlük gazeteleri okurken bir bayan geldi.
Birkaç gündür aile içi şiddete maruz kalan ve dayak haberleri ulusal basına da malzeme olan bayan.
Öfkeliydi.
Haberlerin veriliş tarzına kızgındı.
Kendisiyle konuşulmadan haberlerin yazıldığını iddia ediyordu.
Fotoğrafının hastanede izinsiz çekildiğini söylüyordu.
Söylediklerinin büyük bölümünde haklılık payı vardı.
Galiba meslektaşlarımızın bu tür konularda haber yaparken biraz daha hassas olmaları gerekiyor.
Arkadaşlarıma ‘lütfen biraz daha özen' diyorum.
Sezai Matur hakkındaki diğer yazılar
|
|
|
= Resimli ilanlar
