İnsan bazen kendini yalnız hisseder. Çevresindeki onca arkadaşa, onca dosta, onca kişiye rağmen bu koca dünyada kimsesiz ve tek başına kalmış gibi hissedenlerin sayısı az değildir.

Bu yalnızlık hissini her zaman olmasa da zaman zaman içinizde hissedersiniz. Koca dünyada tek ve çaresizlik içinde olduğunuzu kalbinizin bir köşesinde bulursunuz.

Tıpkı bu günlerde benim hissettiğim gibi...

Evet bu günlerde kendimi yalnız hissediyorum. Aslında bu yalnızlık hissini uzun zamandır yaşıyorum. Onca arkadaş, tanıdık, dost, aile fertlerime rağmen sanki bu dünyada tek kalmış gibiyim...

Oysa şöyle maziye bir bakıyorum.

Mesleki anlamda büyük iyiliklerini gördüğüm insanlar halen benim arkamdalar. Halen beni arkamdan destekliyor. Arkamdan bu kadar beni destekleyen insana rağmen yine de kendimi yalnız hissediyorum...

Peki neden?

Neden bu günlerde kendimi yalnız hissediyorum.

İçimdeki bu duygu yoğunluğu nereden geliyor. Ailesi kalabalık, çevresi kalabalık bir insan kendini nasıl böyle hisseder? Oysa kendimi yalnız hissetmeyecek kadar yoğun günler ve aylar yaşıyorum.

Mesela...

19 Mayıs ile ilgili haber yaptım. Haberi beğenmeyen bazıları beni küfür yağmuruna tuttu. Hızını alamadılar, öğrencileri bile bana kışkırtıp küfür ettirdiler. Hatta benim üslubumu beğenmeyip benimle alay ettiler.

Mesela...

Derin operasyonda çektiğim fotoğraflardan dolayı bol bol küfür yedim. Sürekli birileri bana, "Pis şişko" gözüyle baktı. O kin dolu bakışlar bile benim bu dünyada yalnız olmadığımın göstergesiydi.

Ama olmadı. Ben yine bu dünyada yalnız olduğum hissine kapıldım.

Mesela...

Benim her zaman arkamda olan Zafer Tokuş var. Yıllardır hep arkamda olmuştur. Beni hep arkadan desteklemiştir. Ama onun bu yakınlığı bile beni yalnızlık hissinden kurtaramadı. Oysa Tokuş beni hiç yalnız bırakmadı. Ne zaman arkama baktıysam sırıtırken ortaya çıkan bembeyaz dişlerini görmüşümdür.

Her gün bu köşeme konuk olan kişileri de unutmamak lazım. Köşe yazımı okuduktan sonra bana açtıkları sevgi dolu (!) telefonlar, o sevgi dolu (!) e-mailler, yolda beni gördükleri zaman sırıtarak verdikleri kin dolu selamlar bile benim yalnızlık hissimi geçirmiyor. Oysa kin dolu bakışların altındaki sırıtışta, "Cumalı bu dünyada yalnız değilsin. Seni hasretle seven ve arkanda olan dostların var" yatıyor.

Hatta ünlü pop sanatçısı Tarkan'ın bir şarkısında dediği gibi “Yakalarsam mucuk mucuk" şarkısını bile çağrıştırıyorlar.

Hele içlerinde beni seven öyle birisi var ki, onu gördüğüm zaman bu dünyada halen nasıl yalnızlık hissine kapılıyorum. İşte bunu ben bile anlamıyorum. Gerçi onu her görüşümde içimde değişik duygulara kapılıyorum.

Neyse...

İnşallah bu içimdeki yalnızlık hissi bir son bulur. Son bulsun ki hiç değilse beni bu kadar seven ve arkamdan destekleyen (!) insanların emeği ziyan olmasın (!)

İlk Yorumu Siz Yazın

Yorum Yaz

Lütfen Yorumlarınız Haberin Konusuna Uygun Olsun. Kişisel Sözlü Kelimeler Silinecektir.
Adınız:
E-Posta
Web Site
Başlık:
BBCode:
Yorum:
Güvenlik Kodu:*
	Bu Habere Yazılan Yorumlar Hakkında E-Posta Aracılığıyla Bilgilendirilmek İstiyorum