|
Henüz otuz iki yaşında.
Arkadaşları onu da çağırmışlar yıllar önce.
Bakmış bulunduğu yerde ne doğru dürüst iş imkânı var, ne de sosyal hayat.
Lise’yi bitirmiş, içi kıpır kıpır.
Atlamış gelmiş İstanbul’a, taşı toprağı altın misali.
Arkadaşlarının da yardımıyla, orada burada çalışıp, muhtaç olmadan yaşamını sürdürmeye başlamış.
İçinde de anlaşılmaz bir okuma hevesi.
Yılmamış, inat etmiş. Açık öğrenimle yüksek okul diplomasını da almış.
Dürüst, çalışkan, çevresinde sevilen bir genç.
Sınavlarda da başarılı olarak, devlet dairesinde bir işe sahip olma şansını yakalamış.
Yazlık izninde, ailesinin yanına, doğduğu ilçeye gidermiş.
Ailesi mutlu.
Çocukları devlet dairesinde iş bulmuş. İstikbali garanti.
Artık bir aile olmasının zamanı diye düşünmüşler. Yıllardır çok iyi tanıdıkları komşu kızını münasip görmüşler oğullarına.
Bizimki de bu işe çoktan razı. Bu komşu kızını yıllardır o da çok beğenirmiş.
İstemişler komşu kızını, oğullarına gelin olarak.
Komşu aile dünden razı.
Koç gibi delikanlı. Yüksek okul diploması bile almış.
İşi de var. Üstelik de İstanbul da yaşıyor.
Kızın da gönlü var çocukta.
Uzatmayalım.
Yakmışlar kınayı, yapmışlar düğünü.
Yaşları da çok genç. Çocuk yirmibeş, kız yirmi yaşında.
İstanbul’da hayat savaşına merhaba demişler.
Yaşam dolu, birbirini seven iki genç.
Yeni güneşler olsun istemişler yaşamlarında.
Önce Barış katılmış ailelerine, sonra Hülya ve en son da Tolga.
Ve bugün.
Otuziki yaşında baba ve yirmiyedi yaşında anne.
Barış yedi, Hülya dört, Tolga da iki yaşında.
Baba’ya baksanız sanki yaş kırk-kırkbeş. Anne de bayağı çökmüş.
Ev kira.
Baba’nın maaşı, açlık sınırının üzerinde.
Tamı tamına 850 YTL.
Kara kara düşünüyorlar, aybaşına nasıl çıkarız diye.
‘’Olsun’’ diyor anne. ‘’Üzülme be erkeğim, elbet rızkını verir Allah’’.
Gülümseyerek bakıyor hanımına baba.
O sırada TV de haberleri seyrediyorlar.
‘’Üç çocuk yapın’’ diyor başbakan.
‘’Ben de evlendiğimde alt düzeyde bir ailedendim’’ diye de devam ediyor.
Anne ve baba’nın gözleri ışıldıyor birden.
Türkiye için örnek bir aile olduklarını anlayıp, moralleniyorlar. Hemen bir çay demleyip, keyifle yudumluyorlar.
‘’Biraz sabredeceğiz hanım, biraz sabredeceğiz’’ diyor baba, gözleri ışıl ışıl.
‘’Şu çocuklar bir büyüsün, göreceksin bak o zaman’’ diyor, çocuklarına gururla bakarak.
‘’Amerika’dan yüksek okul diplomalarını alsınlar. Bak nasıl rahat bir yaşam geçireceğiz ondan sonra. Hele Barış’ın bir gemicik alıp ticarete başladığını düşünebiliyor musun?’’
Büyük patron edasıyla sesleniyor.
‘’Hanım belki uykumuz kaçacak ama boş ver. Yap bir de kahve de, höpürdetelim şunu ağız tadıyla’’
Levent Hamzaoğlu hakkındaki diğer yazılar
|
= Resimli ilanlar
