|
Perşembe, 22 Ocak 2009 |
|
Saha güzel.
Yağış yok, rüzgâr yok.
Taraftar tribünleri yeterince doldurmuş.
Yenilenen takımını merak ediyor.
Destekleri de her zamanki gibi mükemmel.
Tam bir futbol akşamı.
Tek istek, tek özlem var gönüllerde.
Galibiyet ve de sonunda alınacak 3 puan.
Ama olmadı, daha doğrusu olamadı.
Şüpheliyim Engin Hocam. Kusura bakma ama senden şüpheliyim.
Her zaman iddia ettiğim ve etmeye devam edeceğim bir şey var. Herkes antrenör olabilir ama “coach” yani “teknik direktör” olamaz. Teknik direktörlük bana göre Allah vergisidir. Görmek, oyunu okumak, kadroyu kurmak, sisteme göre sahaya yaymak; yerinde ve zamanında yapılan oyuncu değişikliği ile de oyuna hakim olabilmek.
Tüm bu saydıklarım ne kurs ile olur ne de diploma ile.
Bu meziyetler varsa vardır, yoksa yoktur.
İşte ben bu maçtan sonra şüpheliyim hocam.
Takım oyunlarında değişmez bir kural vardır. Neticeye etki edebilecek derecede aksamayan bir bölgede zorunlu olmadıkça değişiklik yapılmaz.
Şimdi maça geri dönelim.
Birbirlerini yeterince tanımayan oyunculardan kurulu bir takım var sahada. Sakin, rizikosuz, sağlama oynamaya çalışıyor. Bu da son derece doğal.
İlk yarıda rakip sadece tek pozisyon buluyor, onu da kaçırıyor. Biz de kombine gelişen, görerek ve doğru yere yapılan bir ortayla da golü buluyoruz.
İlk yarı sonucu 1-0. Soyunma odasına galip olarak giriyoruz.
İkinci yarı için, en basit mantık ne?
Orta sahayı biraz daha sağlama alıp, ilerde de daha hızlı ve hareketli forvetle oynamak.
Ama biz ne yaptık?
Sağ kanat savunma oyuncusunu ve savunmanın önünde oynayan, ileri uzun isabetli pas atan tek oyuncuyu sahadan aldık.
İlk yarıda sahada gezinen ve hiçbir varlık gösteremeyen Özgür Can ile Burak yine oyunda.
Erhan diye biri sahada hem de savunmanın kanadında.
Önce vardır bir bildiği herhalde hocanın diye düşündüm ama maalesef yokmuş bir bildiği hocanın.
Bir anda koridor oldu sol kanadımız. Her haliyle feryat ediyor adam burası benim yerim değil diye.
İlk yarıda rakibe tek pozisyon veren müdafaada bir taş yerinden oynadı ve çöktük. Hem de ne olduğunu anlamadan 3 tokat peş peşe suratımızda patladı.
Sonrasını yazmaya gerek yok.
Olmadı, olamadı. Sonuç 2-4.
Futbol “hatalar oyunudur” diyeceğiz. “Pazara kadar değil ölene kadar” deyip “iyi günde, kötü günde sapına kadar Sakaryasporluyuz” diye haykırmaya devam edeceğiz.
Çıkmayan canda ümit vardır diyerek, sonuna kadar mücadele edeceğiz.
Ama beni üzen iki yüzlülük.
Tribünde oturmak bile istemiyorum, yerime de oturmadım zaten. Ya çay ocağından seyrettim ya da merdivenlerin tepesinden.
Sakaryaspor’lu maskesini takanlarla beraber olmak istemiyorum.
Takım galipken sıkıntılı, mağlup duruma düştüğümüz andan itibaren neşelenen ve bu neşelerini telefonlarla paylaşırken kahkahalar atanlarla beraber olmak istemiyorum.
Takım için küfür edenlerden nefret ediyorum.
Bu beylere de bir iki lafım olacak, bir sonraki yazıda..
Levent Hamzaoğlu hakkındaki diğer yazılar
|
|
|
= Resimli ilanlar
