|
Bu gazete kurulduğu günden bu yana okuruyla kurduğu iletişimle bugünlere geldi.
Her gün çok sayıda okur telefon, faks mektup veya elektronik mektupla veya bizzat gazeteye bizlere ulaşarak gazetede görmek istediklerini, gördükleri eksiklikleri yanlışları bize iletiyor…
Bugün Yenihaber'in geldiği noktada Yenihaber okurlarının büyük katkısı vardır…
Birkaç gün önce bir okurumdan bir elektronik mektup aldım…
Mektubu okurken yüzümün kızardığını hissettim…
Gerçekten de bizim çok duyarlığı olduğumuz bir konuda yaptığımız hatamızı bize gösteren okurumuza sonsuz teşekkür ediyorum…
Mektup gazetemiz sayfalarında yayınlanan bir silah reklamıyla ilgili…
O silah reklamını kısa süresi kalan sözleşmesi bittikten sonra bir daha yayınlamayacağımızı duyururken bundan sonra da bu tür bir reklama sayfalarımızda görmeyeceğinizi taahhüt ediyorum…
İşte Deniz Cansever adlı okurumdan gelen ve yüzümü kızartan mektup…
Sayın Matur,
Gazetenizi 2 senedir takip ediyor ve özgürlükçü yayın politikanızı hem destekliyor, hem de Adapazarı'nın yerel nabzını başarıyla analiz ederek biz okuyuculara başarıyla aktarmanıza karşılık olarak bir teşekkürü borç biliyorum.
Ancak son birkaç aydır gazetenizin iç sayfalarında bulunan "Gelin bir haftada ruhsatlı silah sahibi yapalım" adlı kampanya, beni şaşırttığı gibi bir o kadar da üzdü.
Lütfen haddimi aşıyorsam, gençliğimin heyecanına verin…
Ancak bu kampanyaya gazeteniz sayfalarında yer vermeniz bireysel silahlanma furyasına sizce de bir katkı sağlamıyor mu?
Öznel bir açılım getirmek gerekirse, ruhsatlı silahlanmanın; ruhsatsız silahlanma ile arasındaki tek farkın sadece bir belge ediniminden başka bir şey olduğunu düşünmüyorum.
Anadolu'nun bazı taşra (ya da metropolit kısımlarını da dahil edebiliriz) kesimlerinde, özellikle erkeklerin silahlanması hala daha önemli bir ikon olarak bireylerin kafalarında yer ediniyor.
Silah satışları, büyük silah şirketlerinin karlılık oranlarını arttırırken, özellikle, şu son dönemde de takip ettiğiniz üzere peşi sıra birbirini izleyen cinayetler yine bu silahlar ile işleniyor.
Toplumsal ve uluslararası barış anlayışını sağlamanın salt diplomatik girişim, bürokratik bazı adımlar ya da deklare edilmiş metinlerden ibaret olmasının yeterli olacağı fikrine sıcak baktığımı söyleyemem.
Bence, önemli bir yer tutan birincil adımın, bizlerin kendimizi sorgulamamız ve mevcut düzende elimize 0-5 yaş gruplarından itibaren tutuşturulan boncuk tabancalar, oyuncak askerler, maket savaş uçakları ve son halka olarak barutlu gereçlerin dağıtımını durdurmak hususunda büyük, aynı zamanda da yapıcı olan girişimler olduğunu düşünüyorum.
Eğer bu kampanya hususunda düşüncelerimi dikkate alırsanız çok mutlu olurum.
Şimdiden çok teşekkürler...
Deniz CANSEVER
Mektup böyle…
Aslında ben Deniz Cansever'e böylesine içten bir uyarı mektubu gönderdiği için teşekkür ediyorum…
…
Kabağın sahibi var!
Vaktiyle bir derviş, nefisle mücadele makamının sonuna gelir.
Meşrebin usulünce bundan sonra her türlü süsten, gösterişten arınacak, varlıktan vazgeçecektir.
Fakat iş yamalı bir hırka giymekten ibaret değildir.
Her türlü görünür süslerden arınması gereklidir...
Saç, sakal, bıyık, kaş, ne varsa hepsinden. Derviş, usule uygun hareket eder, soluğu berberde alır.
— Vur usturayı berber efendi, der.
Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar. Derviş aynada kendini takip etmektedir.
Başının sağ kısmı tamamen kazınmıştır. Berber tam diğer tarafa usturayı vuracakken, yağız mı yağız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı girer içeri.
Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış kısmına okkalı bir tokat atarak:
- Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye kükrer.
Dervişlik bu... Sövene dilsiz, vurana elsiz gerek. Kaideyi bozmaz derviş.
Ses çıkarmaz, usulca kalkar yerinden. Berber mahcup, fakat korkmuştur. Ses çıkaramaz.
Kabadayı koltuğa oturur, berber tıraşa başlar.
Fakat küstah kabadayı tıraş esnasında da sürekli aşağılar dervişi, alay eder:
'Kabak aşağı, kabak yukarı.'
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkândan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki,
gemden boşanmış bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelir.
Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında kalakalır. Derken, iki atın ortasına denge için yerleştirilmiş uzun sivri demir karnına dalıverir. Kabadayı oracığa yığılır, kalır. Ölmüştür. Görenler çığlığı basar. Berber ise şaşkın, bir manzaraya, bir dervişe bakar, gayri ihtiyarî sorar:
- Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?
Derviş mahzun, düşünceli cevap verir:
- Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki, kabağın bir sahibi var. O gücenmiş olmalı!
Hikâye böyle...
Ama hayat da böyle...
Ensemize, kafamıza vurup vurup dalga geçen sahte kabadayıların, kabağın da bir sahibi olduğunu, bu sahibin de en affetmeyeceği şeyin kibir ve kul hakkı yemek olduğunu unutmaya başlayanlar.
Ömrünüz güzel olsun.
İnternetten…
Sezai Matur hakkındaki diğer yazılar
|
= Resimli ilanlar
